niekinhetwild.reismee.nl

A Good Start

Zaterdag 9 maart 2019

Op deze winderige dag, verlaat ik Nederland en heb ik zeven weken van zon in het vooruitzicht. Maar daar moet ik eerst nog komen natuurlijk. Nadat ik afscheid heb genomen van iedereen en door de security ga op Brussel, word ik er meteen tussenuit gehaald. Ze wilden weten hoe oud ik was.. Ik werd gescant en daarna mocht ik weer verder. Eenmaal in de gate word er al snel bekend gemaakt dat m’n eerste vlucht vertraging heeft. Het vliegtuig waarmee ik naar Londen vlieg, is er nog niet in verband met de wind. Gelukkig valt tien minuutjes nog wel te overzien. In het vliegtuig van Londen naar Johannesburg zat ik in de middelste stoel, tussen een moeder en dochter in. Ze wilden niet naast elkaar zitten om Ă©Ă©n of andere reden. Ik had het uiteraard wel gevraagd, ik zie me kansen schoon, maar helaas. Ook waren ze nogal zeurend en veeleisend, maar wel aardig tegen mij gelukkig. Heb op deze vlucht helaas niet kunnen slapen, want onze stoelen konden niet zo ver naar achter. 


Zondag 10 maart 2019

Op Johannesburg was het meteen al heel anders. Minder duidelijk kan ik het ook wel noemen. Ik wist niet zo goed waar ik heen moest, want je kon twee soorten overstappen volgen en ik wist niet wat voor ik had, maar gelukkig was het in het begin dezelfde kant op. Bij de paspoortcontrole kon ik het vragen en die man was heel aardig, dus toen had ik wat meer zekerheid. M’n backpack kwam als Ă©Ă©n van de eerste uit het vliegtuig, dus ik kon meteen doorlopen naar de incheckbalies. Er waren twee ruimtes, Ă©Ă©n grote, en Ă©Ă©n kleinere waar ‘re-check in bags’ bij stond. Logisch waar je dan heen moet toch? Nou, niet dus. Ik stond in de rij, als enige, wat ik wel raar vond, maar ik dacht gewoon dat ik de eerste was. Toen kwam er een man naar me toe die vroeg waar ik heen moest en die zei toen dat ik naar die grote ruimte moest. Dus ik met al m’n bagage daarheen, werd ik meteen aangesproken door een andere man. Ik zag er vrij hulpeloos uit denk ik, hahah. Hij vroeg waar ik heen moest, pakte m’n backpack, zette hem op zo’n kar en zei “follow me”. Ik probeerde hem te bedanken, want ik dacht “Ja kut, dit kost me geld, hier ben ik voor gewaarschuwd; mensen die te aardig zijn”, maar hij was al gaan lopen. We moesten naar boven met de lift en toen we boven waren, moesten we nog de hele hal door, maar ik zei snel “I’ll take it from here, thank you.” Hij keek me wel raar aan, gaf m’n backpack terug en ging weg. Blijkbaar dus gewoon een aardige gozer. 

Bij de incheckbalie kon je in de rij voor “drop-off baggage” en “check-in”. Aangezien ik thuis mezelf al had ingecheckt, leek met het logischt om voor de drop off te gaan. Weer verkeerd. Eenmaal bij de security, werd deze keer m’n tas ertussenuit gehaald. Er zou een schaar inzitten, terwijl ik ervan overtuigd was dat die er niet in zat. Wel dus. Lekker gĂȘnant, die vrouw rolde nog net niet met haar ogen naar me. (waarschijnlijk pas toen ik weg was) 

Toen ik zocht naar de goeie gate, werd ik, again, aangesproken met de vraag waar ik heen moest. Hij keek naar de tijd en zei dat ik nog genoeg tijd had. Hij wou dat ik ging zitten zodat hij m’n schoenen kon poetsen. Dat aanbod heb ik toch maar wel afgeslagen. Je zou maar met glimmende bergschoenen aankomen. ?


Op Nelspruit werd ik opgewacht door Lauren, Ă©Ă©n van de guides. Het vliegveld zag eruit als een heel groot vakantiehuis eigenlijk. Heel mooi en tropisch. Tijdens de busrit viel heel erg op dat bijna iedereen een witte auto heeft. Na 2,5 uur kwamen we dan eindelijk aan bij Dumela Lodge. De plaats waar ik de komende drie weken zal verblijven. We kregen een rondleiding en onze kamers toegewezen. Tot het avondeten hadden we tijd om te chillen en iedereen te ontmoeten. Iedereen was meteen al heel vriendelijk en open, en het was echt gezellig. Na het eten ging ik wel meteen slapen, aangezien ik sinds zaterdagochtend niet meer geslapen had. 


Maandag 11 maart

Deze dag was vooral een introductie dag, die al om 7u ’s morgens begon. Eerst hadden we een presentatie over de algemene regels en heeft alle staff zich voorgesteld. 

Later hadden we een presentatie over het research project. (er is ook een fotografieproject hier) Daar vertelden ze over de verschillende dieren die er zijn en de verschillende reservaten waar we aan de slag zullen gaan. Ook ging het over de doelen en de impact die bereikt willen worden, op korte en lange termijn. 

Na de lunch hadden we de laatste presentatie, over het community werk dat iedereen moet doen. Ze zijn momenteel bezig met twee verschillende projecten: Reading Club en Farmers of The Future. Helaas kan ik zelf niet mee naar de Reading Club, omdat het vakantie is hier en ze pas in april weer beginnen. FOTF heb ik later deze week.

Om 15.30u was het eindelijk tijd voor onze eerste gamedrive. Wij, de niewen, hoefden nog geen data te verzamelen, dus we konden gewoon alles goed bekijken. Het reservaat, Buffaloland, was vijf minuten met de jeep. We hebben meteen al heel veel gezien. Uiteraard buffalo’s, maar ook zebra’s, giraffes, een everzwijn, vervet aapjes, baboons en antilopes. Er zijn een aantal verschillende antilopes, en dan voornamelijk Impala’s. Die worden ook wel McDonals’s genoemd, omdat ze een soort M op hun kont hebben en omdat ze op elke hoek te vinden zijn. Moet je raden hoe hun jongen genoemd worden.. Happy Meals. Sneu, maar grappig wel. 

Aan het eind van de drive kwamen we nog een zwarte neushoorn tegen met haar drie maanden oude baby. Dat was echt heel schattig en bijzonder, want sommige guides en staff hebben die nog niet eens gezien. Een goed begin dus.

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!