Extra Stamps!

Vrijdag 22 maart 2019

Na weer een kort nachtje vertrokken we iets over half5 (!!) richting Swaziland! Op de guide na, waren we met allemaal Nederlandssprekenden, dus konden we mooi NL praten (als Yuka er niet bij was uiteraard). Rond 12u kwamen we aan bij de centrale plek met een restaurant waar we gelunched hebben. Vanaf daar was het niet ver meer naar ‘Backpackershouse Sondzela’. Ik deel een huisje met Lotte en het zijn echt schattige, ronde huisjes. Alleen beetje gek dat de badkamer van de bedden is gescheiden met enkel een muur, en dus geen deur. 

Toen we geïnstalleerd waren, gingen we weer naar de receptie om onze activiteiten te boeken en daarna direct op weg om te mountainbiken. De fietsen waren niet zo soepel zegmaar en we hadden eerst een route die blijkbaar enkel voor voetgangers was, maar uiteindelijk zijn we meerdere heuvels afgesjeesd, tussen de zebra’s en Pumba’s door. 

Na het eten hebben we nog gepooled en daarna lekker om 20u naar bed.

Zaterdag 23 maart 2019

Ondanks dat ik nauwelijks kon slapen door een kwalitatief uitermate teleurstellende mug, werd ik alsnog wakker met wel 50 muggenbulten (niet overdreven). 

Na een lekker ontbijt; eieren, spek en kaas, gingen we een uurtje paardrijden. We hadden aangegeven dat we allemaal beginners waren, maar we kregen toch verassend weinig uitleg. Enkel dat we moesten concentreren op het paard, maar wel foto’s mochten maken. En dat mij paard Patta heette en dat hij het langzaamst was (dat heb ik gemerkt). Gelukkig volgden de paarden de instructeur vanzelf, dus ik hoefde enkel beetje dom te zitten. Soms ging één van onze paarden van het gras eten onderweg, maar dat mocht niet, dus die man riep enkel naar ons “Come, come, discipline, discipline”, maarja wij hadden geen idee hoe. Niet dat het mij zoveel uitmaakte, het was namelijk echt heel mooi om ons heen.

Nadat we gelunched hadden gingen we hiken. We deden een route naar en op een berg, die best zwaar was. Eenmaal op de top, was bijna iedereens water op, maar was het uitzicht het zeker waard. We waren precies op tijd terug voor het avondeten.

Zondag 24 maart 2019

We waren extra vroeg opgestaan om de zonsopgang te bekijken en nog een hike te doen, maar het was veel te bewolkt om iets te zien. Daarom ben ik toch maar weer terug naar bed gegaan hahah.

Op de terugweg werd ik bij de grens als enigste niet gecontroleerd op foto en vingerafdrukken, dus blijkbaar zie ik er nogal onschuldig uit. Of die persoon waar ik bij was had er gewoon geen zin in. Onderweg waren we nog ergens gestopt voor de lunch en op die parkeerplaats liepen allemaal mensen rond in hesjes die mensen hielpen met inparkeren. Dat was wel grappig om te zien. Het hier ook zo dat als je gaat tanken, je in je auto moet blijven zitten, want er lopen mensen rond die je auto volgooien en de rekening etc. halen.

Terug bij de lodge was meer dan de helft van de vrijwilligers naar huis en waren er nieuwe voor in de plaats. Erg gek toch wel. Er is ook een nieuw meisje bij het researchteam die hiervoor bij het aapjesproject was waar ik volgende week heenga, dus dat is wel grappig.

All About Community

Maandag 18 maart 2019

Om 5u vertrokken we naar het reservaat in Rietspruit om planten/bomen te verwijderen die te veel ruimte innemen waardoor andere planten, die veel dieren eten, niet meer kunnen groeien. Ik ging met een groepje ‘Dethorn’ verwijderen die je heel makkelijk uit de grond zou moeten kunnen trekken en je een heel satisfied gevoel zou geven, net als het uitdrukken van een puistje. Nou, dat viel tegen, want deze groep was nogal hardnekkig, soms moesten we wel met vijf mensen trekken.

Terug bij de lodge hebben we de datasheets opnieuw verdeeld en hadden we lunch. Daarna hadden we ‘projectwork’, maar omdat de stroom op dit moment nog uit was, gingen we cameratraps rondom de lodge vervangen. We konden toen ook meteen de uil bekijken, die op de ochtend dat ik aankwam was geëlektriseerd omdat ie tegen een stroompaal was aangevlogen. Er was niet veel meer van over, enkel nog een skelet, veren en een ongelofelijke stank.

Voor het avondeten hadden we nog een gamedrive in Buffaloland. Ik ging rond 20u slapen, want de volgende dag vertrokken we “pas” om 7u. Zo kon ik mooi wat slaap inhalen.

Dinsdag 19 maart 2019

Vanochtend gingen we naar een hele grote boerderij, waar ze citroenen verbouwen, maar waar ook wilde dieren rondlopen. We gingen samen met twee medewerkers op zoek naar valstrikken van stropers. Die mannen hebben eigenlijk vooral heel veel verteld en laten zien, waardoor ik niet echt het gevoel had dat we iets nuttigs voor hen hadden gedaan. We hebben er namelijk denk ik twee gevonden in totaal.

’s Middags ging ik met mijn groepje weer op weg naar Balule voor gamedrives en overnachting, maar weer niks nieuws of bijzonders.

Woensdag 20 maart 2019

Voordat we vanuit ons kamp in Balule vetrokken, zagen we nog twee nijlpaarden langs het water lopen. Normaal kunnen we ze wel horen, maar niet zien. Onderweg kwam er ook nog hyena langsrennen, gek genoeg gevolgd door een impala..

Terug bij de lodge hadden we heel veel vrije tijd, want we hadden enkel nog Reading Club ingepland staan. Maar aangezien het vakantie en examens is op die school, moesten we educatieve spelletjes bedenken en daar waren we zo mee klaar dankzij mijn scoutingskills. De rest van de dag heb ik gezwommen en gechilled en was het gewoon erg gezellig. Het is zo leuk dat iedereen hier echt vrienden worden.

Donderdag 21 maart 2019

Vanochtend kon ik “uitslapen”, want ik had “pas” om 8u een ‘track&signs’ presentatie van guide Peter. Eerst heeft hij het één en ander verteld met behulp van een powerpoint en daarna hebben we een rondje om de lodge gelopen. Het was best wel leuk en interessant om te weten.

Om 11u had ik samen met Thomas en Wouter ‘midstay feedback’ (ja, ik ben alweer op de helft van m’n verblijf op dit project..) waarbij wij moesten vertellen wat we tot nu toe van de organisatie etc. vonden. Nou had ik niks te klagen, maar ik vind het wel goed dat ze dat doen.

Na de lunch gingen we met alle researchers naar het reptielenhuis ‘Kinyonga’ om daar een handje te helpen. Deze organisatie draait namelijk vooral op vrijwilligers en ze maken nauwelijks of geen omzet omdat ze veel dingen gratis aanbieden. Dit omdat ze de bevolking willen laten zien dat je niet bang hoeft te zijn voor bijv. slangen en zo het aantal reptielendodingen verminderen. We gingen met z’n allen één hok schoonmaken, want er was toevallig niet zoveel te doen ofzo. Opzich wel jammer, maar zo hadden we meer tijd om met een gigantische slang en Adam, de leguaan, op de foto te gaan.

Vandaag was het ook ‘Day of the Human Rights’ in Zuid-Afrika en dat is hier een erg belangrijke dag. Daarom was ons gisteren gevraagd om in groepjes iets te vertellen over een onderwerp en er een bijpassende challenge of opdracht bij te bedenken. Ik had met mijn groepje ‘Apartheid’ en de bijbehorende gebeurtenis in Sharpeville.

Na het eten gaven de verschillende managers nog een ‘achievement presentation’ van de afgelopen maand. Best wel cool om te zien dat “we” (ik ben hier nog geen maand), de researchers, ±588km hebben afgelegd in 66+ uur tijdens de gamedrives.

Daarna hebben we nog wat potjes ‘Picolo’ gespeeld, omdat het, voor mij helaas, de laatste avond was met Elena en Thomas H.

Weekend Is No Weekend

Vrijdag 15 maart 2019

Na de lunch begon het weekend en gingen we naar de “stad” Hoedspruit. We hadden twee stops, de eerste was bij een aantal souvenirswinkeltjes langs de weg. Bij de tweede konden we naar de supermarkt en hebben we op een terras een milkshake gedronken. Ik had er één met oreosmaak en hij was echt super groot en zoet. Ik was ook nog in een kledingwinkeltje waarbij de verkoopster m’n sandalen zo mooi vond, dat ze met m’n wilde ruilen voor een paar uit de winkel. Dat heb ik uiteraard niet gedaan, want ik vind ze ook erg mooi, hahah.

Zaterdag 16 maart 2019

In het weekend zijn er allerlei tripjes die je kunt doen, die je in de week daarvoor moet kiezen. Vandaag gingen we met een groep naar het Krugerpark. We vertrokken om 5u ’s ochtends, dus lekker vroeg. Ik kwam natuurlijk voor de luipaarden en cheeta’s, want die heb ik nog niet gezien, maar die zijn we helaas niet tegengekomen. Wel heel veel giraffen en olifanten heel dicht bij, wat ook heel vet was. Ook zagen we nog snel een ‘honeybatcher’ voorbij schieten, wat vrij bijzonder schijnt te zijn aangezien de gids van het park, in zijn 14 jaar, die nog niet had gezien. Het was niet m’n geluksdag qua het aantal dieren die we hebben gezien, maar het was wel gezellig.

Omdat het vandaag St. Patricks Day was, gingen we met iedereen die wilde naar een bar, ‘Sleepers’, waar het echt super leuk was. Ze hadden hele goedkope cocktails en goeie live muziek. We zaten buiten aan een grote picknick tafel en het was allemaal leuk versierd met lampjes en groene ballonnen. Later op de avond werd de live muziek verwisseld voor een DJ en kon er worden gedanst.

Zondag 17 maart 2019

Na vier uurtjes slaap, ging ik met Marine en de twee Thomassen op weg naar de eerste stop van de Panorama Route. Na twee uur rijden kwamen we aan bij de Berlin Waterfalls. Die was wel mooi, maar ik dacht als alle anderen ook zo zijn gaat het nog tegenvallen. Maar de tweede stop, bij de Lissabon Waterfalls, was echt 10 keer zo cool. We zijn helemaal naar beneden gelopen/geklauterd en konden onder de waterval staan. Na een peacevol moment gingen we naar God’s Window, een uitkijkpunt waarbij je heel, heel ver kunt kijken als je geluk hebt. Dat hadden we gelukkig, want het was niet al te bewolkt. Daarna hadden we nog wat verschillende uitzichten en voor lunch aten we bij een Mozambique ’s restaurant. Daar konden we ook even rondlopen en kijken in verschillende winkeltjes. Na nog wat uitzichten, kwamen we weer terug bij de lodge en hoorden we dat er een elektriciteitstekort is in heel Zuid-Afrika en dat daarom de regering de stroom afsluit op bepaalde momenten voor een paar uur. Redelijk kut, aangezien we dan ook geen stromend water (wel drinkwater) meer hebben en de airco het niet doet dan. Dat laatste heb ik die nacht meteen gemerkt aan het aantal muggenbulten de volgende ochtend.

Too Good At Goodbyes

Woensdag 13 maart 2019

Deze middag zouden we voor het eerst naar het de school gaan waar het ‘farmers of the future’ plaatsvind. Nina, de community manager, vertelde ons wat we zouden gaan doen en dat er 3 ‘farmers’ zouden komen. Ook vertelde ze dat er deze middag een lunch was ter ere van het met pensioen gaan van het schoolhoofd. Wij hadden dan al wel gelunched, maar we waren er wel voor uitgenodigd. Het zou om 12u beginnen, maar aangezien dit Afrika is, begonnen ze uiteindelijk om 14u, precies toen wij aankwamen. We kregen een programmaboekje met daarin de speeches en uitvoeringen die gedaan zouden worden. 

We zaten buiten, onder een grote tent, naast de tafel met het (oude) schoolhoofd en zijn familie, op versierde tuinstoelen. De ouders van de kinderen zaten op “gewone” stoelen, dus ik denk dat wij als vrij speciaal gezien werden. In het begin keek ook echt iedereen naar ons. 

De speeches waren voor het grootste gedeelte in een andere taal, dus ik begreep er niet veel van, maar er was ook veel Engels. De dansuitvoeringen van de kinderen waren erg leuk, die kunnen toch goed dansen, niet normaal. Ook waren er twee of drie kinderen die een gedicht voordroegen. Daar kwam echt vet goed naar voren hoeveel respect ze voor hun schoolhoofd hebben. Het gedicht van één meisje leek wel een liefdesverklaring; ze zei iets van “When you smile, it’s like the sun”. Als dat op het Martinus gedaan zou worden, zou Antoine denk ik een probleem hebben. 

In het programmaboekje stond ook ‘jokes’ op het schema. Er kwam een klein jongetje naar voren en begon, in een andere taal, te praten, bijna te schreeuwen (ze praatten allemaal heel hard). Alle mensen gingen echt helemaal stuk van het lachen, dus het was blijkbaar wel grappig. Het is sowieso ook anders hier hoe alle ouders en leraren helemaal meegaan met de muziek en grapjes. Ze klappen en draaien heel uitbundig met hun handen (draaien zoals in de videoclip van K3, Handjes Draaien) om alles. Ze zijn heel aanmoedigend. 

Aan het eind werd iedereen bedankt en ook wij, als African Impact, werden wel 20 keer bedankt. Dat terwijl we met bijna allemaal vrijwilligers waren die hier voor het eerst waren en dus nog niks voor ze hadden gedaan. Alleen Maxim was hier al eens geweest, en Nina natuurlijk. Maar ze waren dus heel dankbaar en we moesten/mochten op de foto met het (oude) schoolhoofd. Tegen die tijd was het al 17u, echt lang dus, en gingen we terug naar de lodge terwijl zij gingen lunchen. 

Ik heb dus nog niks gedaan voor ‘farmers of the future’, maar wel een bijzondere, en lange, ervaring.

Donderdag 14 maart 2019

We zouden deze ochtend eigenlijk beginnen met een debat, maar omdat we nog niet echt een training hadden gehad met de datasheets, gingen we dat in de plaats doen. Vond ik niet zo erg. Het duurde niet zo lang, want we hadden er natuurlijk al wel mee gewerkt tijdens de gamedrives. 

Om 9u hadden we een uur ‘project work’, wat inhoud dat we verzamelde data gaan verwerken op de computers. Lotte en ik moesten een mapje met foto’s van giraffen bekijken en met behulp van de ID kit, waarin foto’s van elke giraf met naam staan, kijken welke giraffen het precies waren. Maar er zijn hier heel veel giraffen, dus dat was wel een klusje. 

Na de lunch hadden we een korte presentatie over ecosystemen van guide Tony, maar aangezien de stroom was uitgevallen, hadden we geen powerpoint. Ik vond het wel lastig te volgen daardoor.

Later in de middag hadden we nog een gamedrive in Buffaloland, waar we weer de neushoorn met haar baby tegenkwamen. 

Vrijdag 15 maart 2019

Vanochtend hadden we weer een gamedrive in Buffaloland, van 5.45u tot 8.30u. Deze keer kwamen we de enige witte neushoorn tegen in dit reservaat, op maar 10 meter afstand (hij stond om een hoekje), maar hij ging er meteen vandoor toen ie ons zag, dus ik heb geen foto kunnen maken helaas. Voor de lunch hadden we nog een uurtje ‘project work’. Deze keer moesten we de foto’s bekijken die de ‘camera traps’ gemaakt hebben en alle dieren die we identificeren ertussenuit halen. Deze camera’s maken alleen een foto als er iets beweegt, maar aangezien het hier wel waait, waren het vooral veel foto’s van gras en de schaduwen van bomen.

Into The Bush

Dinsdag 12 maart 2019

Vandaag hebben wel drie gamedrives gedaan. Een gamedrive is een rit van zo’n 3 tot 4 uur in een reservaat, waarbij we op zoek zijn naar dieren. Als we dieren zien, proberen we die te volgen. Ook moeten we allerlei data bijhouden, maar het is niet moeilijk. Je moet de tijd van observeren bijhouden, de coördinaten, wat ze aan het doen zijn en welk dier het precies is. Ze hebben namelijk een hele ‘identification kit’ waarin je kan opzoeken welke leeuw of giraffe het bijvoorbeeld is.

’s Ochtends vertrokken we om 5u, een vroegertje dus, naar Rietspruit. Dat was ongeveer drie kwartier rijden over de “gewone” weg, waar je 120 km/h mag rijden. Nou mag onze jeep niet harder dan 100, maar met die snelheid in een open wagen is geen pretje kan ik wel vertellen. In Rietspruit heeft het bijna de hele tijd geregend, niet heel hard, maar wel vervelend en koud. We kwamen de drie mannetjes leeuwen die in dit reservaat zijn tegen en hebben hun een tijdje gevolgd, maar ze deden niks bijzonders, enkel wandelen. Wel cool om te zien dat ze helemaal niet bang zijn voor zo’n grote wagen, want ze trokken zich echt niks van ons aan.

’s Middags, rond 14u, gingen we op weg naar het Balulu reservaat, waar we ook zouden overnachten. Dat was een half uurtje op de snelweg en dan nog 2,5 uur door het reservaat tot het slaapkamp. Hier waren echt veel giraffen, maar ook m’n nummer vier van de Big 5: de olifant. Hij was wel wat ver, maar ik heb hem wel gezien. ?

Op het kamp hebben we hamburgers van de BBQ gegeten, wat erg lekker was. Bij het tankstation had ik Fanta met ananassmaak gekocht, wat echt apart, maar wel lekker was.

Daarna hadden we nog een nightdrive, waarbij de gids met een felle lamp rond schijnt en we moeten letten op eyeshy. Vooral luipaarden, cheeta’s, leeuwen en hyena’s zijn ’s nachts actief. In het begin vond ik dat echt wel spannend, aangezien je helemaal niet zo ver kan kijken in het donker. Zeker ik niet hahah. We kwamen al snel hyenapoep tegen, wat echt helemaal wit is van het calcium omdat ze zich vooral voeden met botten. Niet veel later kwamen we ook drie gevlekte hyena’s tegen, die we echt lang hebben gevolgd tot ze in het bos verdwenen. Ze waren waarschijnlijk wat op het spoor, maar we hebben niet kunnen zien wat.

Toen we weer terug bij het kamp ging ik meteen slapen in m’n luxe tentje met matras, kussens en deken, want de volgende ochtend zouden we weer om 6u vertrekken.

Woensdag 13 maart 2019

Na een uurtje rondrijden ongeveer, hadden we ontbijt vanaf het hoogste punt, in het midden van het reservaat. We zijn geen, voor mij, nieuwe dieren tegengekomen, maar wel olifanten en giraffen heel dichtbij deze keer. Rond 11u waren we weer terug bij de lodge voor lunch en een douche.

A Good Start

Zaterdag 9 maart 2019

Op deze winderige dag, verlaat ik Nederland en heb ik zeven weken van zon in het vooruitzicht. Maar daar moet ik eerst nog komen natuurlijk. Nadat ik afscheid heb genomen van iedereen en door de security ga op Brussel, word ik er meteen tussenuit gehaald. Ze wilden weten hoe oud ik was.. Ik werd gescant en daarna mocht ik weer verder. Eenmaal in de gate word er al snel bekend gemaakt dat m’n eerste vlucht vertraging heeft. Het vliegtuig waarmee ik naar Londen vlieg, is er nog niet in verband met de wind. Gelukkig valt tien minuutjes nog wel te overzien. In het vliegtuig van Londen naar Johannesburg zat ik in de middelste stoel, tussen een moeder en dochter in. Ze wilden niet naast elkaar zitten om één of andere reden. Ik had het uiteraard wel gevraagd, ik zie me kansen schoon, maar helaas. Ook waren ze nogal zeurend en veeleisend, maar wel aardig tegen mij gelukkig. Heb op deze vlucht helaas niet kunnen slapen, want onze stoelen konden niet zo ver naar achter. 

Zondag 10 maart 2019

Op Johannesburg was het meteen al heel anders. Minder duidelijk kan ik het ook wel noemen. Ik wist niet zo goed waar ik heen moest, want je kon twee soorten overstappen volgen en ik wist niet wat voor ik had, maar gelukkig was het in het begin dezelfde kant op. Bij de paspoortcontrole kon ik het vragen en die man was heel aardig, dus toen had ik wat meer zekerheid. M’n backpack kwam als één van de eerste uit het vliegtuig, dus ik kon meteen doorlopen naar de incheckbalies. Er waren twee ruimtes, één grote, en één kleinere waar ‘re-check in bags’ bij stond. Logisch waar je dan heen moet toch? Nou, niet dus. Ik stond in de rij, als enige, wat ik wel raar vond, maar ik dacht gewoon dat ik de eerste was. Toen kwam er een man naar me toe die vroeg waar ik heen moest en die zei toen dat ik naar die grote ruimte moest. Dus ik met al m’n bagage daarheen, werd ik meteen aangesproken door een andere man. Ik zag er vrij hulpeloos uit denk ik, hahah. Hij vroeg waar ik heen moest, pakte m’n backpack, zette hem op zo’n kar en zei “follow me”. Ik probeerde hem te bedanken, want ik dacht “Ja kut, dit kost me geld, hier ben ik voor gewaarschuwd; mensen die te aardig zijn”, maar hij was al gaan lopen. We moesten naar boven met de lift en toen we boven waren, moesten we nog de hele hal door, maar ik zei snel “I’ll take it from here, thank you.” Hij keek me wel raar aan, gaf m’n backpack terug en ging weg. Blijkbaar dus gewoon een aardige gozer. 

Bij de incheckbalie kon je in de rij voor “drop-off baggage” en “check-in”. Aangezien ik thuis mezelf al had ingecheckt, leek met het logischt om voor de drop off te gaan. Weer verkeerd. Eenmaal bij de security, werd deze keer m’n tas ertussenuit gehaald. Er zou een schaar inzitten, terwijl ik ervan overtuigd was dat die er niet in zat. Wel dus. Lekker gênant, die vrouw rolde nog net niet met haar ogen naar me. (waarschijnlijk pas toen ik weg was) 

Toen ik zocht naar de goeie gate, werd ik, again, aangesproken met de vraag waar ik heen moest. Hij keek naar de tijd en zei dat ik nog genoeg tijd had. Hij wou dat ik ging zitten zodat hij m’n schoenen kon poetsen. Dat aanbod heb ik toch maar wel afgeslagen. Je zou maar met glimmende bergschoenen aankomen. ?

Op Nelspruit werd ik opgewacht door Lauren, één van de guides. Het vliegveld zag eruit als een heel groot vakantiehuis eigenlijk. Heel mooi en tropisch. Tijdens de busrit viel heel erg op dat bijna iedereen een witte auto heeft. Na 2,5 uur kwamen we dan eindelijk aan bij Dumela Lodge. De plaats waar ik de komende drie weken zal verblijven. We kregen een rondleiding en onze kamers toegewezen. Tot het avondeten hadden we tijd om te chillen en iedereen te ontmoeten. Iedereen was meteen al heel vriendelijk en open, en het was echt gezellig. Na het eten ging ik wel meteen slapen, aangezien ik sinds zaterdagochtend niet meer geslapen had. 

Maandag 11 maart

Deze dag was vooral een introductie dag, die al om 7u ’s morgens begon. Eerst hadden we een presentatie over de algemene regels en heeft alle staff zich voorgesteld. 

Later hadden we een presentatie over het research project. (er is ook een fotografieproject hier) Daar vertelden ze over de verschillende dieren die er zijn en de verschillende reservaten waar we aan de slag zullen gaan. Ook ging het over de doelen en de impact die bereikt willen worden, op korte en lange termijn. 

Na de lunch hadden we de laatste presentatie, over het community werk dat iedereen moet doen. Ze zijn momenteel bezig met twee verschillende projecten: Reading Club en Farmers of The Future. Helaas kan ik zelf niet mee naar de Reading Club, omdat het vakantie is hier en ze pas in april weer beginnen. FOTF heb ik later deze week.

Om 15.30u was het eindelijk tijd voor onze eerste gamedrive. Wij, de niewen, hoefden nog geen data te verzamelen, dus we konden gewoon alles goed bekijken. Het reservaat, Buffaloland, was vijf minuten met de jeep. We hebben meteen al heel veel gezien. Uiteraard buffalo’s, maar ook zebra’s, giraffes, een everzwijn, vervet aapjes, baboons en antilopes. Er zijn een aantal verschillende antilopes, en dan voornamelijk Impala’s. Die worden ook wel McDonals’s genoemd, omdat ze een soort M op hun kont hebben en omdat ze op elke hoek te vinden zijn. Moet je raden hoe hun jongen genoemd worden.. Happy Meals. Sneu, maar grappig wel. 

Aan het eind van de drive kwamen we nog een zwarte neushoorn tegen met haar drie maanden oude baby. Dat was echt heel schattig en bijzonder, want sommige guides en staff hebben die nog niet eens gezien. Een goed begin dus.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Kusjes,

Nienke