Maandag 29 april 2019

Deze laatste ochtend stond ik bij foodprep, wat oké was. Na playtime en bugcatching, moesten we de twee jongens uitzwaaien, want zij hadden de vroege vlucht naar Johannesburg. Ikzelf zou pas om 17u vliegen. Na de laatste keer baboonwalk heb ik snel gedouchet en derest van m’n spullen ingepakt. Kort na de lunch moest ik dan toch echt afscheid nemen van iedereen en bracht Steve me naar het vliegveldje van Phalaborwa. M’n bagage zou deze keer tot en met Londen ingecheckt worden, dus ik hoefde niet moeilijk te doen in Johannesburg. De vlucht was erg snel, want we kwamen wel 20 minuten eerder aan. Op Johannesburg heb ik eerst nog geprobeerd de twee jongens te vinden, maar één was al aan het boarden en de ander was al in z’n gate. Daarom ging ik eerst maar even pizza eten, wat echt serieus m’n eerste fatsoenlijke pizza in twee maanden was. Extra van genoten dus. Eenmaal bij m’n gate kon ik één van die jongens nog wel twee hele minuten spreken totdat ik zelf moest boarden, maar dat was alsnog wel even grappig.

In het vliegtuig hebben we nog heel lang stil gestaan, omdat een mevrouw zich bedacht dat ze toch te ziek was om te vliegen. Daarom moest het personeel haar bagage zoeken in het ruim, waar ze wel drie kwartier mee bezig waren.

Dinsdag 30 april 2019

Ik heb wel wat kunne slapen deze vlucht, maar zeker niet veel of goed. We landden pas om 6.50u in plaats van 6.35u. Toen duurde het ook nog 15 minuten totdat het vliegtuig bij de slurf was. Dat betekende dat ik 1 uur en 20 minuten had totdat m’n volgende vlucht zou vertrekken.. In die tijd heb ik gerend naar de grenscontrole, vervolgens gerend naar de bagageband omdat ik dus m’n bagage op moest halen en opnieuw moest inchecken, maar ze hadden nog niet het bagageruim geleegd, dus moest ik daar ook nog wachten. M’n tas kwam er wel al als derde uit en dus kon ik verder sprinten naar de uitgang en daarna naar de trein omdat mijn vlucht zou vertrekken vanaf de andere kant van Heathrow. Tegen de tijd dat ik bij de bagage drop-off was, 7.50u, was mijn vlucht al aan het boarden en was ik dus dik te laat. Ik wist op dat moment echt even niet wat ik moest doen, want waar ik al die tijd zo bang voor geweest was, was toch gebeurd. Maar ik werd meteen geholpen door een werkneemster en zij heeft me toen naar een balie gebracht waar ik kosteloos een nieuwe vlucht kon boeken. Eenmaal door de security moest ik toen wel nog ruim 4 uur lang wachten, maar het kon zeker erger. Deze vlucht ging gelukkig helemaal goed en na een uurtje was in Brussel, waar m’n ouders op me wachtten. We gingen niet direct naar huis, maar we gingen eerst nog naar Laren, waar Frank, Renske en Sjoerd op kamp zijn.

Woensdag 1 mei 2019

Het is heel gek om nu weer thuis te zijn, maar het voelt eigenlijk ook alsof ik nooit weg ben geweest. Ik ben nu weer helemaal schoon, heb in m’n eigen bed geslapen en de tosti gegeten waar ik zeven weken naar uitgekeken heb. In de afgelopen weken heb ik denk ik alle emoties gehad, ik heb gelachen, gehuild en voor het eerst in m’n leven zo erge heimwee gehad dat ik erover nagedacht heb om eerder naar huis te gaan. Achteraf ben ik heel blij dat ik dat niet heb gedaan, want ik heb zoveel verschillende mensen ontmoet die stuk voor stuk hebben bijgedragen aan deze ervaring. Sommige daarvan ga ik zeker nog zien, maar eerst de mensen die ik heb moeten missen.